แฮ่~~~~~~~~
ฟิคเรื่องนี้เเต่งขึ้นเพราะความว่างค่ะ---------
เวิ่นเว้อเยอะมากๆและจะมีเเค่สามพาร์ทเท่านั้นนะคะ
อ่านเเล้วสนุกหรือมีข้อติชมอะไรทิ้งคอมเม้นท์ไว้ด้วยนะคะ~
cradit : http://i.ntere.st/a/35945205/p
[
AOT-fanfiction : Jean X Marco ] Mein Alles
Part I
Prolog
zu dem Engel, der auf dem Boden.อารัมภบทถึงนางฟ้าที่ยืนอยู่บนพื้นดิน
[ Jean part ]
“ช่วยบอกทีว่าผมไม่ได้ฝันอยู่…”
แรงเขย่าเบาๆตรงไหล่ทำให้ผมสะดุ้งตื่นจากการงีบหลับในช่วงพักกลางวัน
เมื่อผมลืมตาขึ้นนั้นภาพแรกที่ได้เห็นก็คือใบหน้าของผู้เป็นเพื่อน “มาร์โก้ บอดท์” เด็กหนุ่มผมดำยืนอยู่พลางก้มลงมามองผม
ทันทีที่เขาเห็นว่าผมตื่น อีกฝ่ายก็ยิ้มและถอยออกมาเล็กน้อย “หมดเวลาพักแล้วนะแจน…รีบไปกันเถอะ…” มาร์โก้พูดเบาๆเพื่อให้ผมได้ยิน ผมยกมือขยี้ตาเพื่อให้มองเห็นร่างของเพื่อนสนิทคนนี้ชัดๆ
“โทษที…” ผมพูดขึ้นก่อนจะหัวเราะแห้งๆและออกเดินนำมาร์โก้ไปที่สนามฝึก
โอ้…ให้ตายเถอะ…ชั่วพริบตาแรกที่ผมลืมตาขึ้น…ผมเห็นนางฟ้างั้นเหรอ? ฟังดูเป็นไปไม่ได้ชะมัด
คิดพลางหันหลังกลับไปมองเด็กหนุ่มผมดำที่เดินตามหลังออกไปไม่ห่างนัก
มาร์โก้ยิ้มให้เมื่อผมมองไปที่เขา แทนที่ผมจะยิ้มตอบผมกลับลนลานจนทำอะไรไม่ถูกและรีบหันกลับมาและพึมพำเบาๆ
“มาร์โก้น่ารักเป็นบ้า…”
วันหยุดวันหนึ่ง ณ หอพักชายของเหล่าทหารฝึกหัด
ผมเปิดประตูไม้เก่าๆบานหนึ่งซึ่งเป็นประตูห้องพักรวมออก
เสียงเดินเอี๊ยดอ๊าดดังขึ้นเมื่อเท้าของผมสัมผัสกับพื้นไม้ผุๆของห้อง
มาร์โก้กำลังนั่งอยู่บนขอบหน้าต่างไม้อย่างไม่มีทีท่าว่าจะกลัวตก
ผมเดินไปนั่งลงบนเตียงอย่างคุ้นเคย ก็เพราะมันเป็นเตียงที่ผมใช้นอนอยู่ทุกคืนนี่นา
“มาร์โก้…มานี่หน่อยสิ…” ผมเอ่ยเรียกเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากผมนัก
มาร์โก้หันมาก่อนจะลงมาตามที่ผมเรียก รอยยิ้มของอีกฝ่ายปรากฏขึ้นมาทันทีที่เขานั่งลง
มาร์โก้เอนหัวมาพิงไหล่ของผมตามความเคยชินพลางหลับตาลง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมหน้าแดงปั๊ดเพราะความเขินที่มีต่อคนข้างๆ
มาร์โก้เอียงคอมองผมด้วยความสงสัยในท่าทางที่ดุลุกลี้ลุกลนผิดปกติของผม “เป็นอะไรเหรอแจน?ไม่สบายหรือเปล่า?” อีกฝ่ายเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงพลางยกมือขึ้นมาทาบที่หน้าผากผม
“เอ่อ...ไม่เป็นไร...” ผมจับมือของมาร์โก้ออกก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
เด็กหนุ่มผมดำเองก็ไม่ได้เอะใจในท่าทางของผมเลยแม้แต่น้อย มาร์โก้ยิ้มให้ผมก่อนจะเปิดหนังสือเล่มหนาในมือขึ้นอ่าน
ผมเลิกสนใจชื่อหนังสือของมาร์โก้แล้วเอนตัวนอนลงพลางเอนหัวลงบนตักมาร์โก้
อีกฝ่ายหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะหันไปสนใจเนื้อหาในหนังสือต่อ
ผมนอนเอกเขนกอยู่ในหอพักจนกระทั่งถึงเวลาอาหารเย็น
เสียงเรียกเบาๆและเรียกเขย่าของใครบางคนคือสิ่งที่ปลุกให้ผมตื่นขึ้น “มาร์โก้...?” ผมที่ยังเมาขี้ตาอยู่เอ่ยถามอีกคน
เสียงหัวเราะดังขึ้นเมื่อผมโงหัวขึ้นมาจากที่นอน
คนที่อยู่ตรงหน้าผมนั้นไม่ใช่มาร์โก้ คอนนี่หัวเราะเมื่อเห็นสีหน้ายุ่งๆของผม “เฮ้ยแจน...แกเมาขี้ตาหรือไงวะ?” เด็กหนุ่มที่ตัวเล็กกว่าผมถอยออกมาเมื่อผมเดินลงมาจากเตียง
“มาร์โก้ล่ะ?” นั่นเป็นคำถามแรกที่ออกมาจากปากผมหลังจากที่ผมและคอนนี่เดินออกมาจากหอพัก
ผมเหลือบไปเห็นมาร์โก้ที่ยืนคุยอยู่กับพวกเอเลนและโทมัส
คอนนี่เดินนำไปที่โรงอาหารก่อนเป็นเชิงว่าให้ผมไปตามพวกนั้น เผลอบ่นอุบอิบมาตลอดทางจนมาถึงที่
ฝ่ายมาร์โก้เมื่อเห็นผมเดินมาก็รีบเอ่ยทักทายทันที “อ้าวแจน...ตื่นแล้วเหรอ”
ผมพยักหน้าตอบก่อนจะคว้าข้อมือของอีกฝ่ายและเดินนำอีกคนมาที่โรงอาหารทันที
เด็กหนุ่มหน้ากระแสดงท่าทางงุนงงเล็กน้อยก่อนจะระบายยิ้มบางๆออกมาเพราะคุ้นชินกับนิสัยแบบนี้ของผมเอาเสียแล้ว
ในคืนนั้นผมนั่งมองมาร์โก้ที่หลับไปก่อนเป็นชั่วโมงอย่างเงียบๆ
ในใจเองก็เฝ้าคิดถึงวันเวลาเก่าๆที่ล่วงเลยผ่านมา อีกแค่ปีเดียวพวกเราก็จะจบการศึกษาแล้ว
ถ้าหากมาร์โก้ตายไปก่อนล่ะก็...ผมก็คงจะหมดอาลัยตายอยากแน่นอน
สั่นหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านก่อนจะล้มตัวลงนอนแต่สายตาก็ยังไม่ละออกจากใบหน้าของอีกฝ่าย
ผมเอื้อมมือไปแตะแก้มที่เย็นเพราะอากาศ นิ้วยาวๆของผมเองก็เขี่ยแผงขนตายาวๆของมาร์โก้เล่นอย่างเอ็นดู
ประโยคสุดท้ายที่ผมพึมพำกับอีกฝ่ายก่อนจะหลับตาลง
“ราตรีสวัสดิ์”
วันเวลาผ่านไป เวลาของผมส่วนใหญ่ก็หมดไปกับการฝึกช่วงเช้าและบ่าย
พอตกเย็นก็มานั่งกินข้าวและคุยกับเพื่อนฝูง
และกิจวัตรประจำวันที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ก็คือการคิดถึงมาร์โก้
ทั้งๆที่เจ้าตัวก็นอนอยู่ข้างๆผมแท้ๆ แต่ในใจผมก็ยังคงคิดฟุ้งซ่านไปต่างๆนานา
ถ้าวันหนึ่งผมตายจากไปล่ะก็ ผมก็คงจะคิดถึงคนคนนี้ไม่ได้อีกแล้วสินะ
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นผมก็ไม่อยากให้มาร์โก้ตายไปก่อนหรอก
เขาคือแสงสว่างและความอบอุ่นเพียงหนึ่งเดียวที่ผมมี
ผมหันไปมองร่างของมาร์โก้ที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ เด็กหนุ่มผมดำที่สูงพอๆกับผม
ใบหน้าหวานตกกระที่ดูน่ารักในสายตาของผม ดวงตาสีน้ำตาลหม่นที่ดูสดใส
รอยยิ้มแสนอ่อนโยนที่เคยทำให้ผมเผลอคิดว่าหมอนี่เพิ่งลงมาจากฟากฟ้าหรือสวรรค์อะไรเทือกนั้น
ถ้าหากมาร์โก้เป็นเทวดา...งี้ก็แปลว่าผมม่องเท่งไปแล้วน่ะสิ
ผมสะบัดหัวไล่ความคิดพิลึกๆของตัวเองและหลับตาลง
พอได้แล้วน่าเรา...เลิกฟุ้งซ่านได้แล้ว... คิดได้เพียงแค่นั้น
ผมก็ผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
เศษกระดาษในมือที่ผมเขียนพร่ำเพ้อต่างๆนานาก็ร่วงลงบนเตียงข้างๆผม
“ถ้าฉันไม่ได้กำลังฝันไปล่ะก็...”
“นายจะอยู่เคียงข้างฉัน...และคอยเป็นกำลังใจให้ฉันได้มั้ย?”
“ฉันจะปกป้องนาย...ตราบวาระสุดท้ายของลมหายใจ”
“Ich
werde dich für immer lieben
Mein
Engel”
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ถ้าคนแต่งยังไม่ตายนะคะ-----------
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ถ้าคนแต่งยังไม่ตายนะคะ-----------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น